گراهام بل عزیز...
تلفنی که زنگ نمی خورد که نیازی به اختراع نداشت!
حوصله ات سر رفته بود"چسب قلب"اختراع میکردی....
می چسباندیم روی این ترک های قلب صاحب مرده مان و غصه زنگ نخوردن تلفنی که اختراعش نکرده ای رانمی خوردیم...
ساده بگویم گراهام بل عزیز
حال این روزهای مرا تو هم مقصری...

 تـــــمــــــوم خـــــــــــــونـــه رو آیــــیــــنــه کردم 

 ترا من چشم در راهم 

ترا من چشم در راهم شباهنگام 
که می گیرند در شاخ " تلاجن" سایه ها رنگ سیاهی 
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم 
... ترا من چشم در راهم. 

شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند 
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام 
گرم یاد آوری یا نه 
من از یادت نمی کاهم 
ترا من چشم در راهم 


نیما یوشیج 

نه شیرینم 

نه لیلا

 من زن افسانه شدن نیستم .. برگرد 

 این روزها فقط کافیه ؛ 

کمـــی حضور نداشته باشـی

، فراموشت نمی کنن ! بلکه برات یه جایگزیـــن انتخاب میکنن که سرگرم بشن

.... بعد تو دلشون میگـــن : 

 خیـآنـت ،

تـمـآم آטּ احسـآسـے ست ڪہ ... 

در آغـوش مـטּ 

بـرآے ڪسـے دیگـر دآشـتـے ...

 یادمان باشد

هنگامی که دوباره به جهنم رفتیم مدام بگوییم:
یادش بخیر…دنیای ما هم همینجوری بود

 جسارت میخواهــد!!

 اولین روز بارانی را به خاطر داری؟