دیـشـب گـرسـنـه بـود

دخـتـری کـه مُـرد ...

چـه آسـان بـه خـاک پـس دادیـمـش ؛

و هـمـسـایـه اش ، زیـارتـش قـبـول ...

دیـشـب از سـفـر رسـیـد

مـکـه رفـتـه بـود !

 غصه مرا خورد

وقتي ديدم

دست به سينه ايستاده بودي...

تمام راه را 

براي

اغوشت دويده بودم

    دوباره بـــــر میزنـــم ورق هـای زندگــــــی ام را

 خسرو شکیبایی می گفت:


بعضی وقت هایکی طوری می سوزونتتکه هزار نفر نمیتونن خاموشت کنن،.

 

 

صبر کن سهراب
گفته بودی قایقی خواهم ساخت
قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه اهل زمین دلگیرم